Voor 9:00uur in het water van de Grote Rug gesprongen, vond het nu niet koud meer, kwestie van gewenning?
Ontbijtje gemaakt voor in de enorme huiskamer, waar ik het rijk alleen had.
Inpakken is een fluitje van een cent als je op de fiets bent, maar er moet voor vertrek flink gepoetst worden. Dat hoort bij logeren in een Natuurvrienden huis en nu helemaal vanwege het alom bekende virus. Alle knoppen van deuren en lampjes, die van het gasfornuis enz moeten gedesinfecteerd.
Om 11:00uur werd er gebeld voor de Heen en Weer Wolf die je naar de overkant van het Wantij brengt en ik vroeg om een minuutje te wachten, zodat ik nog mee kon.
Snel Brenda bedankt voor de warme sfeer die ze samen met Martien, de vrijwillige beheerders creëert, des te belangrijker als je in je eentje reist.
Met de titel “fijne gast” voer ik naar de overkant samen met twee suppers. Dat laatste ga ik beslist eens proberen, want het zou ontspannend zijn en daar kan ik niet genoeg van krijgen.
Aan wal zusje Anna gefeliciteerd met haar verjaardag en de navigatie ingesteld. Dit keer langs Ridderkerk, de zuidrand van Rotterdam , Capelle aan de IJssel, langs de Rotte via Zoetermeer naar Leiden. Ja en dan voel je je als fietser toch wel erg nietig als je over die grote bruggen rijdt met dat razende verkeer van vrachtwagens en ontelbare auto’s dat langs je heen zoeft. Ik was er de hele zaterdag doof van in mijn oren. Mede door de donkere luchten, vond ik het soms onheilspellend aandoen.
Ja en dan kom je door wijken waarover je leest en soms een beeld ziet, maar als je dan langs zo’n winkelplein in Capelle rijdt en hele groepen gekleurde teenagers jongens ziet, die met planken en wat dies meer zij gooien, dan slaat de schrik je toch om het hart, althans bij mij. Het was 14.30uur ’s middags! Dit is dus ook Nederland dacht ik, misschien naïef, maar ik vond het confronterend om te zien. Wat prees ik me gelukkig met mijn woonplek in Leiden. Ik vond het een goede ervaring en fietsend heb je een veel directer contact met je omgeving dan vanuit de auto. Wel was ik blij, dat ik daarna een stuk langs de mooie Rotte reed, zodat ik weer wat opfleurde.
Een nadeel van de E-bike vind ik de continue wind om je hoofd, dus bond ik een sjaaltje om en zette daar de helm bovenop. Hielp helaas weinig.
Zonder navigatie zou ik me geen raad weten en zo’n situatie doet zich ook voor als een bepaald fietspad is afgesloten wegens werkzaamheden. Tot nu toe zijn het dan mannen die me vertellen wat de slimste route is; zij blijken van een koppel toch meestal degene die de weg wijst. Maar al doende leer je. Wat ik met wandelen me al eigen heb gemaakt, paste ik nu ook toe. Als de navigate aangeeft "route wordt gewijzigd", fiets ik net zo lang terug tot die opmerking van mijn display verdwijnt en ben extra alert, zodat ik niet opnieuw de fout in ga.
Tussen de middag wilde ik ergens een broodje eten; 800 meter van de route verwijderd zou Ross Lovel https://rosslovell.nl/rijsoord/ zijn.
Terras aan de Waal, dat leek me wel wat. Rijsoord heeft als bijnaam Kraaienest en de inwoners, jawel dat zijn de kraaien.
Als niet kraai ging ik bij Ross Lovell naar binnen om in een chique ambiance te komen, waar net aangeklede personen op reservering de lunch tot zich namen met een ober die de wijn in de koelers plaatste……. Mmmm, niet helemaal mijn bedoeling met mijn afritsbroek en overhemdblouse.
Op mijn vraag of ik op het terras kon zitten, was het antwoord, dat dat niet schoon was…. Ai, wat nu? Nou ik kon best een broodje krijgen en de ober liet me de bar zien, wat vond ik daarvan om te zitten. Ik vond het prima. “U mag ook in de salon hoor” “Nee, dank je de koekoek dacht ik”.
Er werd verse koffie voor me gebrouwen in de bar, een jazz muziekje opgezet en de ober vertelde me toen ik een stoel bij de open deur (naar het bevuilde terras) gezet had, dat is mijn vaste rokersplekje. ’s Morgens start ik hier mijn dag, exact met dit muziekje en dan denk ik :”Top”. Kijk, dat is nou eens plezier in je werk hebben. Hij liet me nog een foto van de baas zien, een chefkok zo te zien. De kans, dat ik nog eens in RIjsoord kom, acht ik klein, maar de kans dat je daar lekker eet, is groot. Het broodje met vitello tonato en een Oostenrijks soepje, het was niet te versmaden.
Om goed 18:00uur bereikte ik Leiden na een tocht van 6,5 uur met tweemaal een ruime pauze.
Blij, dat het gelukt was. De volgende dag was ik niet veel waard, maar na een dagje is dat ook weer over.
Morgen wacht me een nieuw avontuur, De Hondsrug in Noordlaren, al ga ik daar dan toch maar met een gehuurde automobiel naar toe.
Met vriendelijke groet, Aletta van 't Hoog